Գործողությունների Ծրագրեր

Ո՞ր խնդրին է ուղղված հանձնառությունը

1. Պետության տեղեկատվական ու հանրային հաղորդակցության քաղաքականության ասպարեզում առկա են կառուցվածքային եւ բովանդակային բազմաթիվ խնդիրներ, որոնց հավաքական հետեւանքն են լինում պետության վարած քաղաքականությունների շուրջ անբավարար եւ ոչ պատշաճ իրազեկումը, հասարակության տարբեր շերտերի հետ կոմունիկացիոն խզվածքի եւ վակուումի առաջացումը: Հաղորդակցության կառավարման ու տեղեկատվության տարածման ժամանակակից հնարավորությունները նաեւ շոշափելի ռիսկեր են հարուցում պետության հաղորդակցային անվտանգության առումով, հատկապես, երբ բաց վիրտուալ տիրույթը հագեցած է տեղեկատվական աղմուկով եւ մանիպուլյատիվ ինֆորմացայի գրեթե անվերահսկելի ծավալով եւ դինամիկայով:

Այս խնդիրը հատկապես ընդգծվեց համավարակի (Covid-19) եւ պատերազմի ընթացքում եւ դրանից հետո: Ճգնաժամերի ժամանակ հանգամանքների բերումով արագ արձագանքումը պահանջում է շատ ավելի վաղ մտածված, մշակված հաղորդակցության ռազմավարություն, բնակչության իրազեկվածության եւ պատրաստվածության բարձր մակարդակ: Ոչ ժամանակին եւ ոչ լիարժեք տեղեկատվությունը տեղիք տվեց սադրանքների, ապատեղեկատվության բարձրացմանը, պետության նկատմամբ վստահության նվազմանը:

Վերոգրյալն արձանագրելու արդյունքում՝

1. Կարեւորվեց արդյունավետ եւ ներառական հաղորդակցումը, որը հնարավորություն կտա հանրային եւ շահագրգիռ կողմերին ճգնաժամային իրավիճակներում ըմբռնել ստեղծված իրավիճակը, ճիշտ արձագանքել մանիպուլյատիվ շահարկումներին, արագ ճանաչել սոցիալական ցանցերի կեղծ տեղեկատվությունը եւ ճանաչել պաշտոնական աղբյուրները: ՀՀ-ում սահմանված չեն նաեւ բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց, պետական կառավարման համակարգի մարմինների, տեղական ինքնակառավարման մարմինների (ՏԻՄ) հաշվետվողականության մեխանիզմները, պարտականությունները եւ շրջանակը:

2. Մյուս կողմից պետության համար կարեւոր է համակարգված տեղեկատվության արագ տարածումը թիրախային խմբերին, հանրային լայն շրջանակներին՝ ապահովելու համար գործընթացների թափանցիկությունը եւ հասանելիությունը, ինչպես նաեւ բարձրացնելու վստահությունը կառավարության նկատմամբ:

3. Այս պարագայում կարեւոր է ձեւավորել ինստիտուցիոնալ հանրային հաղորդակցման մեխանիզմ, որը ենթադրում է համակարգված հանրային քննարկումներ, հանդիպումներ, թիրախային խմբերին արագ հասանելիություն, ՔՀԿ կարողությունների զարգացում եւ ներառականության ապահովում:

Այս խնդիրները եւ մարտահրավերները գործում են ինչպես գործադիր եւ քաղաքացի հարաբերություններում, այնպես էլ՝ տեղական ինքնակառավարման մարմիններ եւ քաղաքացի հարաբերություններում:

Մշակել պետության ռազմավարական եւ տեղեկատվական քաղաքականության հայեցակարգային հիմքերը, արդիականացնել ինստիտուցիոնալ կառավարման ֆունկցիոնալ համակարգը եւ ներդնել նորարարական մոդելներ պետության կողմից վարվող քաղաքականությունների, հանրության հետ հաղորդակցության, հանրային իրազեկման, տեղեկատվության հասցեագրման գործընթացներին՝ ռազմավարական հաղորդակցության պլանավորման եւ իրականացման միջոցով։

Ակնկալվող արդյունքներ.

• կհաստատվեն պետության գործունեության եւ հանրային քաղաքականությունների վերաբերյալ պրոակտիվ եւ հստակ պլանավորված իրազեկման կառուցակարգերը
• կհաստատվեն տարբեր արտակարգ իրավիճակներում ռազմավարական հաղորդակցության կառավարման ու գործընթացների համակարգման կարգերի /պրոտոկոլների/ ձեւավորում
• կհաստատվեն ու կներդրվեն մանիպուլյատիվ ինֆորմացիայի, ապատեղեկատվության եւ կեղծ տեղեկատվության տարածմանը պետական պատշաճ արձագանքման մեխանիզմներ
• կարդիականացվի ՀՀ կառավարության ռազմավարական հաղորդակցության ֆունկցիոնալ եւ ինստիտուցիոնալ համակարգը:

Հանձնառության իրականացմամբ՝

1) Հանրային ռազմավարական հաղորդակցության ճարտարապետության սահմանումը կնախորդի տեղեկատվական քաղաքականության ռազմավարական ու հայեցակարգային սկզբունքների սահմանմանը: Առաջնային կլինի կառավարության ու առանձին մարմինների համար հաղորդակցության նպատակների, ուղղությունների, լիազորությունների սահմանումը:

2) Ճարտարապետության առանցքը տարբեր ինստիտուտների միջեւ համակարգումն ապահովող կենտրոնական մարմնի նույնականացումն ու ձեւավորումն է, ինչպես նաեւ ինստիտուտների միջեւ հորիզոնական համակարգման մեխանիզմների սահմանումը:

3) Հաղորդակցության քաղաքականության ու ինստիտուցիոնալ ճարտարապետության նպատակը պետք է լինի նախաձեռնողական կերպով հանրության իրազեկումը եւ ոչ թե արձագանքումը:

4) Անհրաժեշտ է մշակել ԶԼՄ-ների հետ աշխատանքի ու հաղորդակցության միասնական մոտեցումներ եւ ուղեցույցներ, այդ թվում՝ վարքականոնների ու արարողակարգային:

5) Կենտրոնական կառավարման համակարգում հանրային հաղորդակցության նորարարական մոդելի ներդրում (ֆիզիկական վայրի, մեթոդաբանության եւ մեխանիզմի սահմանում):

Վերջնարդյունքում ակնկալվում է պետական կառավարման համակարգի բոլոր մակարդակներում ներդնել հանրային ռազմավարական հաղորդակցության իրականացման ռազմավարություն, որի շնորհիվ հանրության հետ կապը կդառնա ավելի ամուր, կստեղծվեն հետադարձ կապի մեխանիզմներ, հանրությանը հաղորդագրություն հասցնելու արդյունավետ խողովակներ, արագ արձագանքման գործիքներ եւ թվային լուծումներ, որոնք կաշխատեն սինխրոն եւ հաղորդակցությունը կվերածեն ավտոմատացված ու ինստիտուցիոնալ աշխատող համակարգի։